W 1911 roku, 4 lata po powstaniu skautingu w Wielkiej Brytanii, generał Baden-Powell rozpoczął szkolenie skautmistrzów poprzez serię wykładów. W 1919 r. William de Bois Maclaren nabył nieruchomość w Epping Forest, niedaleko Londynu, zwaną Gilwell Park i podarował ją skautom.

Rano 8 września 1919, 61-letni emerytowany Inspektor Generalny armii brytyjskiej, generał Baden-Powell, podniósł do warg róg kudu, jednej z największych afrykańskich antylop i zadął, długo i mocno. Dziewiętnastu ludzi ubranych w krótkie spodnie i podkolanówki, z podwiniętymi rękawami koszul, podzielonych na patrole tworzyło pierwszy obóz szkoleniowy Skautmistrzów, który miał miejsce w Gilwell Park.

Obóz został zaplanowany i był przeprowadzony przez Sir Roberta Baden-Powell, założyciela Światowego Ruchu Skautowego. Na zakończenie kursu 19 września 1919 r. Baden-Powell wydał każdemu uczestnikowi prosty drewniany koralik, pochodzący z naszyjnika który podobno znalazł w opuszczonym baraku wraz naczelnikiem plemienia Zulusów Dinizulu podczas kampanii w Afryce Południowej w 1888 roku.

Szkolenie okazało się wielkim sukcesem, o czym świadczy fakt iż nadal, pomimo upływu lat odbywa się ono corocznie. Tradycyjne obrzędy pozostały do dziś. Kursy Woodbadge rozpoczynają się sygnałem granym na rogu Kudu a na koniec każdego kursu uczestnicy dostają koraliki. Gdy skończyły się oryginalne z naszyjnika, struga się nowe dla podtrzymania tradycji ustanowionej przez Baden-Powella. Ze względu na te koraliki, kursy stały się znane jako Woodbadge merytoryczne. Kontynuuje się je do dziś w Anglii i na całym świecie jako zaawansowane szkolenia dla harcerskich liderów.

Pierwszy eksperymentalny kurs Woodbadge w Stanach Zjednoczonych przeprowadzono w 1936 roku w Schiffa Scout. Następnie po różnych próbach i doświadczeniach w 1948 roku, pierwszy amerykański Kurs Woodbadge został wprowadzony w Stanach Zjednoczonych jako zaawansowane szkolenie dla skautowych instruktorów - liderów. Później, program został rozszerzony, tak aby uwzględniać potrzeby różnych członków komisji, komisarzy, i liderów wędrowniczych.

Eksperymenty z rozwojem przywództwa i wskazanych cech liderów przy pomocy Woodbadge rozpoczęto pod koniec 1960 roku, oczywiście podkreślając prymat umiejętności. Program ten został zainicjowany w 1972 roku w celu wspierania zmian po poważnym przeglądzie programu w BSA. Pierwszy eksperymentalny Cub Scout Trener Wood badge był testowany w 1976 roku i został już ustanowiony jako oficjalny program zaawansowanego kształcenia w Cub Scouting (Pion Zuchowy). W 1978 r., ocena Boy Scout Leader Wood Badge ujawniła potrzebę większego nacisku na praktyczne aspekty dobrego funkcjonowania jednostek. Treści kursu zostały zaktualizowane w 1994 r. poprzez włączenie kluczowych elementów etyki w działaniu. Woodbadge w 2001 r. został opracowany jako kurs wspólny dla wszystkich liderów w pionach zuchowych, harcerskich i wędrowniczych oraz dla wszystkich szczebli organizacji skautowej. Program ten zastąpił oczywiście dotychczasowe programy kursów zuchowych i harcerskich. Dwie najważniejsze zmiany jakie zostały wprowadzone w dotychczasowym systemie kształcenia to: skoncentrowanie na najnowszych technikach przywódczych wspólność kursu dla wszystkich liderów, niezależnie od poziomu ich działania, kategorii wiekowej i miejsca działania.   

Program Woodbadge for XXI century jest realizowany do dziś i jest najnowszą odsłoną tego tradycyjnego systemu kształcenia Skautmistrzów na świecie

Janusz Sikorski ------------------------------------------------- Nr HR-a: 6/2008