Powstanie Wood Badge

            Był rok 1910. Ruch skautowy wprost eksplodował w Wielkiej Brytanii. Baden Powell zaczął zdawać sobie sprawę że prędzej czy później powstanie konieczność sformalizowania kursów dla skautmistrzów. Zaczął więc zachęcać lokalnych drużynowych by brali udział w szkoleniach. Pierwsze obozy szkoleniowe odbyły się w 1910 roku w Londynie i w 1911 w Yorkshire. Kurs składał się z 3 wykładów tygodniowo i trwał 3 tygodnie. Ukończyło go 32 skautmistrzów. Baden-Powell chciał jednak szkolenia, które będzie jak najbardziej praktyczne i będzie odbywało się w warunkach obozowych. Po przyjrzeniu się jednemu z kursów w 1913 roku napisał: Sądzę, że musimy, po pierwsze, ustalić jakie są najistotniejsze rzeczy, które Skautmistrz ma znać, i ustalić jak ich uczyć – wszystko inne musi być jedynie uzupełnieniem. 

            Te najważniejsze rzeczy, są zawarte w książce „Skauting dla Chłopców”. Skoro one są już spisane to mam taki pomysł, aby użyć tej książki jako programu pracy kursu, dzieląc ją na ilość dostępnych dni , a następnie „przerabiać” ją tak praktycznie, jak tylko się da. Książka jest napisana w ten sposób, że jest to możliwe. Drugim punktem w temacie obozu szkoleniowego, który chciałbym poruszyć, to myśl by dać Skautmistrzom praktyczne instrukcje, jak obóz skautowy powinien być zarządzany. W tym celu byłbym skłonny rozbić obóz tak, jak powinien być rozbity obóz skautowy – namioty zastępów na swoim własnym kawałku ziemi, w dużym kręgu wokół namiotu centralnego (namiotu Skautmistrza). Skautmistrze powinni być oczywiście podzieleni na zastępy na czas kursu, pod dowództwem własnych zastępowych, by w ten sposób uczyć się pracy w zastępach. 

             Kursanci powinni sami zarządzać obozem – według listy, będąc komendantem obozu na jeden dzień, następnie kwatermistrzem i tak dalej, tak by nauczyć się w praktyce, jakie są zadania i czego wymaga pełnienie danej funkcji. Główną zasadą Ruchu Skautowego powinno być dawanie przeżyć, w których podstawową rolę odgrywają umiejętności traperskie z ratowaniem życia jako ważnym dopełnieniem. Jak napisał tak i zrobił (jak to BiPi). Jeszcze w 1913 roku utworzył formalny program kursu. Jako właściwą określił liczbę pięciu patroli na czele których stają kursanci. Każdy patrol miał mieć swój namiot, prowadzenie patrolu, codziennie obejmował inny członek tegoż, tak by każdy uczestnik kursu w praktyce zmierzył się z wyzwaniami, jakie niesie ze sobą bycie liderem. 

             Na początku 1914 roku Baden-Powell rozwijał w dalszym ciągu ideę kursów. Ówczesna główna kwatera skautów w wydawanym oficjalnym piśmie „Skauting dla skautmistrzów” co miesiąc poruszała kolejne zagadnienie związane z kształceniem skautmistrzów. Kolejno opisano następujące tematy: 

 1. Charakter

 2. Samodoskonalenie w celu osiągnięcia sukcesu

3. Zdrowie fizyczne i rozwój

4. Służba jako podstawa religii

 5. Metody pracy z chłopcami i znaczeniu tej pracy dla kraju

 6. Świadoma obywatelskość 

 Publikowanie opisu tematów zakończył wybuch I Wojny Światowej. Skauting przeszedł na zupełnie inne tory pracy, myśli o jego rozwoju trafiły na dalszy plan, jednak był to również czas na dojrzewanie pomysłów i utrwalenie idei, dzięki czemu po jej zakończeniu można było poczynić znacznie większe kroku ku opracowaniu właściwego kształcenia skautmistrzów. 

             W 1919 roku po zakończeniu wojny Baden-Powell mógł w końcu skupić się na problemach wewnętrznych skautingu. Ewolucję i coraz większe zrozumienie tematu możemy zobaczyć śledząc notatki, które robił na marginesie swojej książki „Wskazówki dla Skautmistrzów”. Ponadto był to czas w którym coraz bardziej krystalizował swoje poglądy na temat kształcenia skautmistrzów w warunkach obozowych. W tym samym czasie Baden-Powell odniósł kolejny sukces. 

            Po długich poszukiwaniach znalazł teren niedaleko Londynu, na którym mogłyby się odbywać skautowe obozy oraz kursy skautmistrzów. Po zabezpieczeniu wsparcia finansowego w postaci deklaracji W. de Bois Maclarena, komisarza rejonowego dla Roseneath, Baden-Powell powierzył PB Nevillowi znalezienie odpowiedniego terenu. Nevill opisuje swoje przygody w ten sposób:

 W moim dzienniku pod datą 20 listopada 1918 roku – Kolacja z Maclarenem w domu Rolanda. Maclarena przysłał do mnie BiPi gdyż wyraził on chęć pomocy w nabyciu terenu, na którym będą mogli obozować chłopcy ze wschodniego Londynu. Maclaren podszedł do mnie i powiedział „Znajdź czego potrzebujesz a ja to kupię”. Powiedziałem Mu, że już od dłuższego czasu szukam czegoś co by się nadawało i leżało blisko Epping bądź Lasów Hainaut. Każdy wolny weekend spędzałem na siodełku swojego motocykla objeżdżając wzdłuż i wszerz interesujący nas teren. Próbowaliśmy też coś znaleźć przez agentów. Po raz pierwszy nazwę Gilwell usłyszałem od młodego przybocznego z Bethnal Green o nazwisku Gayfer, który powiedział, że widział taką nieruchomość podczas jednej z wypraw, które robił w celu podglądania życia ptaków. Poszedłem do Gilwell w sobotę, 08 marca, 1919 roku - nie znałem wielkości ani stanu majątku, ale znalazłem za żywopłotem starą tablicę z ogłoszeniem o sprzedaży ziemi, dzięki czemu dowiedziałem się, z którym agentem mam rozmawiać. Rozpoczęliśmy negocjacje z agentem. Chodziło o zakup nieruchomości składającej się z 55 akrów ziemi (trochę ponad 22 hektary), na której stał dość mocno zniszczony wiejski dom w stylu Georgiańskim. W ciągu Wielkanocy 1919 roku proces finalizowania zakupu posunął się na tyle daleko, by uzyskać zgodę na urządzenie tam obozu. W czwartek przed Wielkanocą mała grupa wędrowników z East London została pierwszymi skautowymi obozowiczami w Gillwell (ciekawostka – różnica w pisowni nazwy posiadłości wynika z faktu powrotu do nazwy używanej w historycznych dokumentach związanej z uzyskaniem tytułu barona przez BiPi). Wędrownicy przybyli w deszczu i spędzili swoją pierwszą noc na betonowej podłodze w chlewie, ale zaraz z samego rana rozbili obóz po drugiej stronie sadu, w pobliżu koła spotkań. 

              Nieruchomość została nabyta za 7000 £ podarowane na ten cel przez Pana Maclarena. Do tego „dorzucił” On jeszcze 3000 na wyremontowanie budynku. Ceremonia otwarcia skautowego ośrodka w Gilwell odbyła się 26 lipca 1919 roku. Wzięło w niej udział 700 skautów. Pani Maclaren przecięła taśmę, a Baden-Powel odznaczył Pana Maclarena odznaką Srebrnego Wilka. Nareszcie znalazło się miejsce w którym można było kształcić skautmistrzów! 24 lipca Główna Kwatera skautów wysłała wiadomość o pierwszym kursie:

Pierwszy kurs skautmistrzów w Gilwell Park

2. Kursanci powinni zakupić bilet z Chingford i muszą opuścić Liverpool Street o 17.05 wysiadając na stacji Chingford. 

3. Kurs będzie prowadzony w warunkach obozowych. Namioty, materace i naczynia do gotowania będą zapewnione na miejscu. 

4. Opłata 5 funtów - opłata za kurs jest pobierana w celu pokrycia dodatkowych kosztów. Całe wyżywienie i gotowanie będzie realizowane przez patrole, na które kursanci zostaną podzieleni w dniu przyjazdu; Koszty wyżywienia będą dzielone po równo na członków patroli. 

5. Program kursu będzie oparty na książce „Skauting dla chłopców” oraz książce Głównego Skauta „Wskazówki dla Skautmistrzów” i obejmuje wykłady i zajęcia praktyczne w rzemiośle obozowym, obserwacje przyrody, wiedzę o skautingu, wiedzę i umiejętności w zakresie organizacji i metod prowadzenia patroli i drużyn.

6. Kursanci będą nosić mundur skautowy z prawidłowymi spodenkami. Długie spodnie nie mogą być noszone z wyjątkiem, gdy wymagają tego powody medyczne. 

7.Kursanci muszą mieć ze sobą: 

 

A. Skauting dla chłopców, który powinien być przeczytany przed kursem.. 

B. Notatnik i szkicownik. 

C. koce, odzież i wyposażenie osobiste wymienione w Skautingu dla Chłopców - strony 109-110. 

8. Zgłoszenia do udziału w kursie należy przesyłać do GKS w sobotę 9 sierpnia. Baden-Powell dodał komentarz do niektórych - "Twoje imię zostało zawarte w pierwszym kursie, BP". 

            Pod koniec lata kurs się odbył. Wzięło w nim udział 25 kursantów. Organizatorem było East London Assocation, pod kierownictwem własnym kursantów. Pomimo, że Baden-Powell był autorem programu, nie prowadził kursu. Szefem obozu był Francis „Skipper” Gidney. Był to młody człowiek, który w czasie Wojny dorobił się stopnia kapitana, a jego cechą charakterystyczną była ogromna energia oraz, co najważniejsze z punktu widzenia Bi-Pi, wielki duch. Jego asystentem był skautmistrz, również w stopniu kapitana, F.S. Morgan, będący w tym czasie komisarzem rejonowym Swansea. 

            Baden-Powell odwiedził obóz w piątek wieczorem i został do soboty wraz z majorem A.G. Wade'm, człowiekiem, który zorganizował rok później pierwsze światowe Jamboree. Pierwszy Skaut poprowadził na kursie zajęcia z tropienia wzbogacone o wiele osobistych anegdot. Podczas kursu była dobra pogoda, z wyjątkiem jednej ciężkiej burzy, którą Gidney skomentował „miała swoją pouczającą wartość!”. Uczestnicy kursu pochodzili z różnych części Anglii i Walii, byli w różnym wieku i mieli różne zawody. 

              Kursanci zostali podzieleni na trzy patrole, każdy z nich kolejno pełnił funkcje patrolowego, kucharza, zaopatrzeniowca. W pierszym kursie Wood Badge jako główny posiłek zaplanowana była kolacja tak, aby nikt nie przegapił żadnych zajęć. Program kursu według zapisków Gidne'a: 

Organizacja drużyny – Formowanie zastępów – Polecenia – Musztra z laską skautową – Formacje drużyny – Formacje zastępów w marszu (w dzień i w nocy) – Krok skautowy – Typowa ceremonia Przysięgi Skautowej – Jak wprowadzić flagę – Higiena obozowa - Ćwiczenia fizyczne (szóstka ze Skautingu dla Chłopców) 

Obozownictwo – (a) Wybór miejsca obozowego – Sanitariaty – Ogień – Rozbijanie i zwijanie obozu (b) Podstawowe wyposażenie obozu – Oświetlenie – Wyposażenie kuchenne – Łóżka i rzeczy do spania – Osobiste wygody – Porządek na obozie - Różne 

Pionierka – (a) operowanie siekierą – ścinanie drzew – Użycie piły poprzecznej, klinów, osełki – Uważne obchodzenie się z nożem (b) Konstrukcja – Lina i budowa mostu nad rzeką – Prosty i wiszący dźwig - użycie wielokrążka 

Puszczaństwo – (a) Ptaki i zwierzęta – Te znalezione w okolicy, ich zachowania – Użycie Notatnika przyrody (b) Drzewa – Jak je rozpoznać z bliska i daleka w różnych porach roku – Jak zainteresować Skautów tematem 

Sygnalizacja – (a) sygnalizowanie – ręką – gwizdkiem – dymem – Jak nauczyć Semafora i Morse'a – Omijanie pułapek (b) Naturalne szlaki (c) Tropienie na piasku (prowadzone przez Naczelnego Skauta) 

Gry – (a) Skauting – Opis i aktualne gry różnych typów (b) Obóz – Gra codziennie przez godzinę 

Praca w terenie – (a) Miary – osobiste odległości – Wysokości – Powierzchnie – Głebokości rzeki (b) Mapy – Jak je czytać – Szkicowanie map – Kompas pryzmatyczny – Rysowanie panoramiczne – Raportowanie 

Wspólne czytanie – (a) Wskazówki dla Skautmistrzów, (b) Księga Zasad Głównej Kwatery (c) Zasady dla Wędrowników, Skautów i Zuchów (d) Nasze Cele, Metody i Potrzeby (e) Niedziela i Skaut 

Świadome wędrowanie – Patrole wysyłane oddzielnie wędrują pomiędzy wyznaczonymi punktami, trasa trwa około 8 godzin, biegnie przez las – Patrol podczas wędrówki zbiera liście – Tworzy szkic mapy – Notuje spostrzeżenia – Rysuje panoramiczne rysunki z wyznaczonych punktów 

Wood Badge Fest – na zakończenie kursu dzień przygotowany przez organizatorów. Everett zaprosił kursantów na obiad, który odbył się w Klubie Skautowym w Londynie, następnie kursanci zwiedzali Kwaterę Imperialną Skautów i na koniec rozmawiali z Naczelnym Skautem, który zachęcał ich do rozpoczęcia kursów z wykorzystaniem podręcznika „Wskazówki dla Skautmistrzów” jako programu. 

            Po zakończeniu kursu Bi-Pi wpadł na pomysł by skautmistrzowie, którzy ukończyli kurs Wood Badge dostali na pamiątkę ręcznie rzeźbiony koralik pochodzący z naszyjnika, który dostał w 1888 roku od wodza Zulusów – Dinizulu. Jeden koralik był nagrodą do noszenia na rzemyku przypiętym do koszuli. W ten sposób zostały zainicjowane tradycyjne kursy Wood Badge. 

hm. Janusz Sikorski

Bi-Pi i skautmistrzowie w Gilwell (1922 rok)

 Informacje o pierwszych próbach kształcenia skautmistrzów przez Baden-Powell'a i wiele informacji na temat pierwszego kursu Wood Badge można znaleźć w książce E.E. „Josh” Reynolds „Ruch Skautowy” (Oxford University Press, 1950), Reynolds jest na pewno cennym źródłem gdyż już w 1920 roku pełnił funkcję zastępcy szefa obozu w Gilwell. Kolejnymi źródłami są dwie książki opublikowane przez The Scout Association, „The Gilwell Book” (10th edition, 1965) oraz „Gilwell Story” (1969). Informacje o kadrze, pogodzie i programie dla pierwszego Wood Badge pochodzą z raportu Gidney'a „Kurs Skautmistrzów”, który znajduje się w Gazecie Głównej Kwatery Skautów, Październik 1919, strona 189.

Nr HR-a:  I/2015 Numer Specjalny - Kształcenie