Prawdziwie harcerska postawa i jej niektóre wyznaczniki

1.Szlachetność

 Wpływem największym na młodego człowieka(harcerza) zawsze będzie osobisty przykład instruktora będącego dla niego autorytetem. Harcerz darzy autorytetem tylko kogoś, kto swą wyrazistą postawą przekonuje jego osobę. Takiego kogoś harcerz uznaje za godnego naśladowania. Cały szkopuł w tym, żeby wyrazista postawa instruktora była oparta o szlachetne postępowanie. Wtedy warunek (wyrazista postawa) i właściwa treść (szlachetne postępowanie) dopełniają się, tworząc skuteczne i wartościowe narzędzie wychowania.

 Budując własną osobowość harcerz napotyka różne przykłady i ważna jest w tym procesie jego umiejętność selekcji przykładów, aby szedł za tymi, które wyrobią w nim prawy charakter. Tu niezastąpioną rolę ma kształtowanie w harcerzu wrażliwości na Prawdę, Dobro i Piękno poprzez gawędę pełną ducha, obcowanie z przyrodą, służbę potrzebującym. Jeżeli chcemy wychować kogoś, kto będzie wzorem dla innych, musimy najpierw sami stać się godnymi naśladowania.

2. Czyn.

To co wielu ludzi przekonuje do harcerstwa, to fakt, że daje ono konkretne umiejętności, że nie jest tylko fantazją, ale przede wszystkim czynem. Co to znaczy, że harcerstwo jest czynem? Znaczy to, że jego celem jest dokonywanie czegoś rzeczywistego np.: budowa bramy obozowej, przepłynięcie rzeki kajakiem, przeprowadzenie konferencji instruktorskiej. Jestem skłonny twierdzić, że na tyle nasze harcerstwo ma wartość, na ile przez te dokonania kształtuje na lepsze młode charaktery. Działając świadomie harcerz uczy się realizować zamierzenia i określać cele oraz osiągać je. Po czynach poznajemy dobrego harcerza, czyli po zgodności jego postępowania z deklaracjami. Ważne jest aby harcerstwo, które tworzymy nie przytłaczało, lecz aby zawsze było radosne, nawet w trudach. Znamieniem dobrego harcerstwa będzie zawsze poczucie spełnienia w działaniu, które pozwoliło przekroczyć wcześniejsze ograniczenia oraz umocnić wewnętrznie osobowość harcerza.

3. Służba jako spalanie sił.

Służba stanowi fundament harcerskiego etosu. Jest ona kierunkiem dążenia, porządkuje i ucelawia nasze działanie. Dobrze jest gdy podmiot, względem którego harcerz odbywa służbę , był otaczany prawdziwym szacunkiem, żeby harcerz po prostu działał z miłości do Boga, Polski i bliźnich. Harcerz nigdy nie powinien szczędzić sił ku dobrej sprawie i właściwe jest, gdy spala te siły w służbie harcerskim ideałom. Powinien harcerz zawsze starać się poznawać ideały, którym zaufał i traktować ze czcią Boga i Polskę, aby w ten sposób zapalać swoje środowisko do dobrego postępowania. Służba tak wysokim wartościom jest wielkim wyróżnieniem. Powinien harcerz zawsze o tym pamiętać. Wierna służba Bogu i Polsce sprowadza się do poświęcenia na Ich rzecz. Czasem jest to duże poświęcenie, może nawet poświęcenie życia, ale zawsze jest to cierpliwe znoszenie codziennych niedogodności z myślą o Bogu, który wypełnione przez harcerza dobro na pewno wynagrodzi. Jednak harcerz myśleć powinien głównie o dobru drugiego, a nagrodę traktować jako dodatek.

4. Moc ducha-pokora.

Według ducha Ewangelii moc doskonali się w słabości. Znaczy to, że gdy doznaje harcerz własnego ograniczenia, otwiera się przed nim doskonała okazja do wzrostu osobowego. W momencie, gdy tylko ludzkie siły w wyniku trudnego wyzwania skończą się, staje się możliwe otrzymanie kolejnych sił jako łask od Boga, który jest Ojcem; aby On dokończył to co harcerz zaczął, ale przy realizacji czego spożytkował wszystkie swoje depozyty siły. Wytrwałość w sytuacji zużycia wszystkich sił jest jakimś małym heroizmem i odznacza się w osobach stojących na posterunku wartości mimo wszystkich, obecnych, często uciążliwych okoliczności. Gdy trud zostaje pokonany, wzrasta w harcerzu moc ducha (charakter, wola, cnota), które to są owocem wytrwałości w dobru i cierpliwości względem zła. Istotna jest świadomość od Kogo harcerz otrzymał moc ducha i trwanie w pokornym zawierzeniu, które nie pragnie niczego dla siebie.

Dawid Godz

Nr HR-a:  II/2015 - Duchowość w harcerstwie